ਕਹਾਣੀਆਂ

ਬੱਚਿਓ! ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਇਕ ਹਾਥੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਹਾਥੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਇਕ ਚੂਹਾ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਚੂਹਾ ਬਹੁਤ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਸੀ। ਚੂਹਾ ਨਿੱਕਾ-ਵੱਡਾ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਜੰਗਲ ਦੇ ਸਾਰੇ ਦੂਸਰੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਚੂਹਾ ਹਾਥੀ ਦਾ ਵੀ ਲਿਹਾਜ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਹਾਥੀ ਨਾਲ ਵੀ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਚੂਹਾ ਸੁੱਤੇ […]

ਇਕ ਦਰੱਖਤ ਉੱਪਰ ਕੁਝ ਪੰਛੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਪੰਛੀਆਂ ਦਾ ਆਪਸ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਪੰਛੀ ਸਵੇਰੇ ਚੋਗਾ ਲੈਣ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮੁੜਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਆਪ ਰੱਜ ਆਉਂਦੇ ਸਨ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਚੋਗਾ ਲੈ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਪੰਛੀ ਵਧੀਆ ਦਿਨ ਬਤੀਤ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਪਰ ਹੁਣ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ

ਭੋਲੂ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਇਸ ਸਾਲ ਦੂਜੀ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸ ਨੇ ਅੱਧੀ ਛੁੱਟੀ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਖਾਣੇ ਵਾਲਾ ਡੱਬਾ ਖੋਲਿ੍ਹਆ। ਉਸ ਦੇ ਇੱਕ ਖਾਨੇ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਕੁਝ ਜਾਮਣਾਂ ਵੀ ਪਾ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ।ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭੋਲੂ ਨੇ ਜਾਮਣਾਂ ਨੂੰ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ ਚੁੱਕਿਆ। ਫਿਰ ਉਹ

Jawab (Punjabi Story) : Darshan Singh Ashat ਜਵਾਬ (ਕਹਾਣੀ) : ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਆਸ਼ਟ ਉਸਦਾ ਨਾਂ ਗੱਲੂ ਸੀ। ਮਸਾਂ ਪੰਜ ਛੇ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨਾਲ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਮੁੱਖ ਸੜਕ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ‘ਤੇ ਝੌਂਪੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਅੰਮੀ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲਿਜਾਂਦੀ ਅਤੇ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ‘ਤੇ ਲਾਈਟਾਂ ਵਾਲੇ ਚੌਕ ਵਿੱਚ ਭੀਖ ਮੰਗਵਾਉਂਦੀ।ਗੱਲੂ ਨੂੰ

”ਸਾਬ੍ਹ! ਇਹ ਸਾਮਾਨ ਚੁੱਕ ਕੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਕਾਰ ਤਕ ਛੱਡ ਆਵਾਂ?” ਮੰਡੀ ਵਿੱਚ ਖਲੋਤੇ ਇੱਕ ਦਸ-ਬਾਰ੍ਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਗਰੀਬੜੇ ਜਿਹੇ ਲੜਕੇ ਨੇ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਦੇ ਭਾਰੀ-ਭਰਕਮ ਸਰੀਰ ਵਾਲੇ ਸੇਠਨੁਮਾ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਜੋ ਮੰਡੀ ਵਿੱਚੋਂ ਸਬਜ਼ੀਆਂ, ਫਲ ਅਤੇ ਹੋਰ ਨਿੱਕ-ਸੁੱਕ ਖ਼ਰੀਦ ਰਿਹਾ ਸੀ।”ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਉਹ ਅੱਗੇ ਵਾਲੀ ਪਾਰਕਿੰਗ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੀ ਕਾਰ ਤਕ ਲੈ

ਸੇਠ ਬਨਵਾਰੀ ਲਾਲ ਬੜਾ ਵੱਡਾ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜ਼ਮੀਨ ਸੀ। ਬਹੁਤੀ ਜ਼ਮੀਨ ਉਹ ਠੇਕੇ ’ਤੇ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਪਰ ਕੁਝ ਜ਼ਮੀਨ ਉਪਰ ਉਸ ਦੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕਾਮੇ ਵਾਹੀ ਕਰਦੇ।ਸੇਠ ਬਨਵਾਰੀ ਲਾਲ ਬਹੁਤ ਅਮੀਰ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਦਿਲ ਦਾ ਚੰਗਾ ਆਦਮੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਾਮਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ

ਇੱਕ ਵਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਪਰਿਵਾਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਜ਼ਮੀਨ ਥੋੜ੍ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਆਪਣੀ ਮਿਹਨਤ ਸਦਕਾ ਅਤੇ ਛੋਟਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ ਉਹ ਘਰ ਦਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਠੀਕ-ਠਾਕ ਚਲਾਈ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਵਲਾਇਤੀ ਗਊ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਿਹੜੀ ਕਾਫ਼ੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੁੱਧ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਘਰ ਵਰਤਣ ਲਈ

ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਾਹਰਵਾਰ ਇੱਕ ਬੜਾ ਵੱਡਾ ਪਿੱਪਲ ਦਾ ਦਰੱਖਤ ਸੀ। ਉਸ ਉੱਪਰ ਕਈ ਪੰਛੀਆਂ ਨੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਪਾਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਇੱਕ ਕਾਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਉਸ ਪਿੱਪਲ ਉਪਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਸ਼ਹਿਰ ਨੇੜੇ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਕਾਂ ਕਿਤੋਂ ਨਾ ਕਿਤੋਂ ਠੱਗੀ ਠੋਰੀ ਮਾਰ ਕੇ ਆਪਣਾ ਵਧੀਆ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਚਲਾਈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਆਮ ਤੌਰ ’ਤੇ ਉਹ ਇੱਕ ਸਕੂਲ ਦੇ

ਪਹਿਲੇ ਸਮਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਾਲ ਸਾਹਿਤ ਲਿਖਤੀ ਕਿੱਥੇ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਬੱਸ ਮੌਖਿਕ ਬਾਲ ਸਾਹਿਤ ਨੂੰ ਹੀ ਦਾਦੀਆਂ ਤੇ ਮਾਵਾਂ ਆਪਣੇ ਚੇਤਿਆਂ ‘ਚ ਸਾਂਭ-ਸੰਭਾਲ਼ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਪੀੜ੍ਹੀ-ਦਰ-ਪੀੜ੍ਹੀ ਇਹੋ ਸਿਲਸਿਲਾ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਮਾਂ ਜਦੋਂ ਆਪਣਏ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਲੋਰੀ ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਤਨ-ਮਨ ਵਿੱਚ ਇਹ ਸੁਹਾਵਨੀ ਜਿਹੀ ਤਰੰਗ ਦੌੜ ਜਾਂਦੀ ਅਤੇ ਤਰੰਗਤ ਬਾਲ ਘੂਕ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ। ਬੱਚਾ ਹੋਰ

ਉਸ ਦਿਨ ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਘਰ ਆ ਗਿਆ ਸਾਂ। ਮਾਂ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਬੈਗ ਰੱਖਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮਾਂ ਬੋਲੀ, ”ਦੀਪੇ, ਦਸਮੀਂ ਦੀ ਰੋਟੀ ਦੇ ਆਏਂਗਾ, ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ?” ਮੈਂ ਕੀ ਹੀਲ-ਹੁੱਜਤ ਕਰਨੀ ਸੀ। ਘਰੇ ਬੈਠਾ ਰਹਿੰਦਾ ਤਾਂ ਸਕੂਲੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਆਉਣ ਬਾਰੇ ਸਭ ਨੇ ਸੌ-ਸੌ ਗੱਲਾਂ ਪੁੱਛਣੀਆਂ ਸਨ। ਮਾਂ