ਚਿੜੀ ਅਤੇ ਬਾਂਦਰ 

ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰੁੱਖ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਚਿੜੀ ਦਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਕੜਾਕੇ ਦੀ ਠੰਢ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ। ਠੰਡ ਤੋਂ ਕੰਬਦੇ ਹੋਏ ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਬਾਂਦਰਾਂ ਨੇ ਉਸੇ ਦਰਖਤ ਹੇਠਾਂ ਆਣ ਬੈਠੇ । ਇੱਕ ਬਾਂਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਜੇ ਕਿਤੇ ਅੱਗ ਲੱਗ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਠੰਡ ਵੀ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।”

ਇੱਕ ਹੋਰ ਬਾਂਦਰ ਨੇ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ, “ਦੇਖੋ ਇੱਥੇ ਕਿੰਨੇ ਸੁੱਕੇ ਪੱਤੇ ਡਿੱਗੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਢੇਰ ਲਗਾ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਾਲਣ ਦੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ।”

ਬਾਂਦਰਾਂ ਨੇ ਸੁੱਕੇ ਪੱਤਿਆਂ ਦਾ ਢੇਰ ਬਣਾਇਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਢੇਰ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਬਾਲੀਏ । ਫਿਰ ਇੱਕ ਬਾਂਦਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਉਡਦੇ ਜੁਗਨੂੰ ਉੱਤੇ ਪਈ ਅਤੇ ਉਹ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਫੜਨ ਗਿਆ। ਭੱਜ ਕੇ ਉਹ ਚੀਕਣ ਲੱਗਾ, “ਦੇਖੋ, ਚੰਗਿਆੜੀਆਂ ਹਵਾ ਵਿਚ ਉੱਡ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਢੇਰ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਰੱਖ ਕੇ ਉਡਾਉਣ ਨਾਲ ਅੱਗ ਬਲ ਜਾਵੇਗੀ।”

“ਹਾਂ ਹਾਂ !” ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਬਾਕੀ ਬਾਂਦਰ ਵੀ ਉਧਰ ਭੱਜਣ ਲੱਗੇ। ਰੁੱਖ ‘ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ‘ਚ ਬੈਠੀ ਚਿੜੀ ਇਹ ਸਭ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਚੁੱਪ ਨਾ ਰਹਿ ਸਕੀ । ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਬਾਂਦਰ ਭਰਾਵੋ, ਇਹ ਕੋਈ ਚੰਗਿਆੜੀ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਜੁਗਨੂੰ ਹੈ।”

ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਇੱਕ ਬਾਂਦਰ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਗਰਜਿਆ, “ਮੂਰਖ ਪੰਛੀ, ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਿੱਚ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾ। ਹੁਣ ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਆ ਗਈ ਹੈ।”

ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਇਕ ਬਾਂਦਰ ਨੇ ਛਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਹਥੇਲੀਆਂ ਵਿਚਕਾਰ ਕਟੋਰਾ ਬਣਾ ਕੇ ਜੁਗਨੂੰ ਨੂੰ ਫੜਨ ਵਿਚ ਸਫਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਜੁਗਨੂੰ ਨੂੰ ਢੇਰ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਬਾਂਦਰ ਸਾਰੇ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਪੱਤੇ ਉਡਾਉਣ ਲੱਗੇ।

ਚਿੜੀ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ “ਭਰਾਵੋ! ਤੁਸੀਂ ਲੋਕ ਗਲਤੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ। ਜੁਗਨੂੰ ਨਾਲ ਅੱਗ ਨਹੀਂ ਬਲਦੀ। ਦੋ ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਟਕਰਾ ਕੇ ਅੱਗ ਲਗਾਓ ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਚੰਗਿਆੜੀ ਪੈਦਾ ਕਰੋ।

ਬਾਂਦਰਾਂ ਨੇ ਚਿੜੀ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ। ਜਦੋਂ ਅੱਗ ਨਾ ਬਲੀ ਤਾਂ ਚਿੜੀ ਨੇ ਫਿਰ ਕਿਹਾ, “ਭਰਾਵੋ! ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਸਲਾਹ ਦੀ ਮੰਨੋ , ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਦੋ ਸੁੱਕੀਆਂ ਲੱਕੜਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਰਗੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੋ.

ਅੱਗ ਨਾ ਬਾਲਣ ਕਾਰਨ ਸਾਰੇ ਬਾਂਦਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਨਾਰਾਜ਼ ਅਤੇ ਗੁੱਸੇ ਸਨ। ਇਕ ਬਾਂਦਰ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ ਅਤੇ ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਦਰਖਤ ਦੇ ਤਣੇ ‘ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਮਾਰਿਆ। ਚਿੜੀ ਹੇਠਾਂ ਡਿੱਗ ਕੇ ਮਰ ਗਈ।

ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਤੋਂ ਕੀ ਸਿੱਖਿਆ ਮਿਲਦੀ ਹੈ:

1. ਬਿਨਾਂ ਮੰਗੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਸਲਾਹ ਨਹੀਂ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀਦੀ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਕਿਸੇ ਮੂਰਖ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ।
2. ਅਤੇ ਮੂਰਖਾਂ ਨੂੰ ਸਿਖਾਉਣ ਜਾਂ ਸਲਾਹ ਦੇਣ ਦਾ ਕੋਈ ਲਾਭ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ, ਸਿੱਖਿਆ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਹੀ ਪਛਤਾਵਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।